ديالوگ‌های خارج از چارچوب آقای معاونیان و آقای علی کریمی هرچند تلخ اما فرصتی برای طرح و یاد‌آوری فلسفه وعظ و خطابه و آیین پهلوانی و جوانمردی و به ویژه، نقش اجتماعی آن دو در فرهنگ ایرانی – اسلامی در تربیت جامعه و جبهه‌گیری تاریخی و جهاد مستمر عدالت خواهانه آن‌دو، در کنار یکدیگر است.
خروجی منبر و خطابه و عرصه پهلوانی باید اخلاق ( اسلامی – انسانی و بالأخص شیعی) باشد که از مرام و مسلک مولایمان علی علیه‌السلام سرچشمه دارد.
شکر خدا فرهنگ شیعه ایرانی از این جهت سخت غنی بوده و با فرهنگ سایر ملل دنیا و ادیان مسیحی، زرتشتی، بودائی، یهود و غیره قابل مقایسه نیست!
اگر این اتفاق که با سوء برداشت از نوشته آقای کریمی و تندی‌های آقای معاونیان آغاز گردید، بتواند با پیش قدم شدن یکی از آن دو بزرگوار برای معذرت‌خواهی از دیگری و از همه کسانی که در این میان به آن‌ها توهین شد و نیز از جامعه‌ای که مبهوت و حیرت زده به تماشا نشسته است همراه شود، کاری علی‌گونه و حسین پسند است.
اهل قلم و اندیشه و آگاهانِ متعهد جامعه به خوبی می‌دانند که هر نوع دفاع یا نقد این دو بزرگوار، در این وضعیت، دامن زدن به یک بداخلاقی بزرگ و پایه‌گذاری یک سنت ناپسند است.
در عین حال همگان کوشش کنند برای تبرئه اخلاق و رهایی آن از چنگ بد سلیقگی و کج سلیقگی برخی تریبون‌داران و نیز اصلاح سنت راستین و زنده‌ی پهلوانی در میان ورزشکاران و قهرمانان، قدمی بردارند.
و نیز کسانی که به آگاهی مردم می‌اندیشند و حافظه تاریخی ملت را پاس می‌دارند و از عوامل تخدیر و سلب مسئولیت اجتماعی و انسانی بیزارند – قدمی در راه تغییر بینش منحط و انحرافی جامعه از “اخلاق و انصاف” که خود عامل تخدير و انحراف و نفی مسئولیت‌ها و احساس‌های کاذب و غفلت از عمل و از آگاهی شده است -بردارند.
بی شک مفهوم نذر و فرهنگ نذری دادن در هر دوره‌ای اقتضای خود را داشته است. در دوره‌ای که فقر و گرسنگی بیداد می‌کرده، بنیان فرهنگ نذر بر سیر کردن شکم مردمان پا گرفته است.
امروزه اما نیازهای فعلی جامعه ما با گذشته‌ها تفاوت، بسیار دارد و می‌طلبد به تناسب نیاز مردم، در کنار اطعام از سفره با برکت سیدالشهداء علیه‌السلام، تحلیل و رویکرد درستی از مفهوم ارزشمند نذر که اثرات مثبت بیشتری هم دارد به جامعه القاء گردد.
سید مهدی حسینی دورود دین‌پژوه و فعال رسانه‌ای