ورزش و تربیت بدنی را می توان از جمله تفریحات سالمی نامید که نه تنها منافاتی با سلامت انسان ها ندارد، بلکه خود داروی بسیاری از امراض است و اکثر پزشکان ورزش را در کنار سایر پروسیجر ها و شیوه های درمانی به بیماران خود توصیه می کنند. شاید ورزش را بتوان فصل مشترک بسیاری از علوم انسانی و پزشکی نامید که نه تنها در مکاتب مختلف روان شناسی و پزشکی دشمنی ندارد، بلکه مکملی نیز برای درمان امراض روحی و روانی و جسمی ناشناخته و مزمن محسوب می شود.
دین مبین اسلام نیز اصولاً به بهره‌مند شدن از زیبایی‌ها، شادی ها و عوامل نشاط آور اهمیت می‌دهد. در همین راستا برخی ورزش ها نظیر شنا ، سوارکاری ، کشتی ، تیراندازی و … در اسلام توصیه شده است و از صدر اسلام مسلمانان به این ورزش ها می پرداخته اند. بنابراین ورزش و تفریح نه تنها منافاتی با روح اسلام ندارد بلکه توصیه به آن نیز نشان می دهد پرداختن به این امر از ضروریات و واجبات یک جامعه سالم و پویاست.
هدف ورزش ايجاد راندمان بهتر در انجام كار عضلاني و تأمين سلامتي هر چه بيشتر بدن مي باشد. در اثر ورزش حركات بدن منظم و هماهنگ شده، خستگي ديرتر ظاهر گشته، عضلات و اندام خوش حالت و ورزيده و همراه با افزايش نيروي عضلات، مقاومت بدن زيادتر مي شود. ورزشهاي شادي آور علاوه بر فعاليت بدني، خستگي هاي روحي و فشارهاي عصبي را از بين مي برد. هيجانات را كنترل و يك آرام كننده طبيعي و بدون ضرر مي باشد. ورزش مرتب باعث طولاني شدن عمر مي شود. و به افراد كمك مي كند كه از زندگي لذت بيشتر ببرند، و احساس ذوق و بهبودي عمومي بنمايند. مزيت بسيار با ارزش ديگر ورزش اين است كه ورزش بهترين وسيله پيشگيري در برابر بيماريهاي مختلف شناخته شده است.
از برآیند مطالب فوق چنین بر می آید که ورزش در پيدا كردن راههاي رهايي از ناراحتي ها و در نتيجه كمك به بهبود بهداشت بدني و رواني جامعه نقش مهمی دارد. نوع تفريح براي هر كس بستگي به ذوق و سليقه وي دارد ولي بهتر است در صورت امكان شامل ورزش و فعاليت هاي بدني نيز باشد.چرا که در این صورت علاوه بر دستیابی به مزایای ذکر شده ، روح و روان نیز از نشاط و شادابی بهره مند می شوند و در نتیجه راندمان کارکرد کلی و عمومی فرد در جامعه بالا می رود. البته منظور از ورزش بازیهای توپی و غیر توپی نیست و هر فعالیتی هر چند کوتاه و مختصر مثل پیاده روی که باعث تحرک بدن شود، نیز مفید است.
هر چند در سال های اخیر اقدامات فیزیکی( ساخت و ساز سالن های ورزشی) و فرهنگی( پیاده روی ها، همایش ها، تجلیل از ورزشکاران و …) در خصوص ارتقاء ورزش استانها صورت گرفته است ولی ذکر این نکته ضروری است که ورزش با صدور چند بخشنامه یا برگزاری چند همایش و مراسم در هفته تربیت بدنی در جامعه فراگیر نخواهد شد و به قولی ورزش بخشنامه ای عامل سلامتی نیست! لزوم برنامه ریزی دراز مدت، برگزاری مسابقات مستمر، استعدادیابی علمی، دعوت از مربیان سر شناس، استفاده از تجارب پیشکسوتان، دعوت از بانکها و نهاد های مختلف جهت تقبل بخشی از هزینه های جاری ورزش، توجه به ورزش محلات و انتقال بخشی از هزینه ها به این سمت، برگزاری دوره ها و کارگاه ای آموزشی، برگزاری مسابقات دانش آموزان در تابستان و … می تواند به پیشرفت و فرا گیر شدن ورزش در جامعه کمک کند.
گرانی تجهیزات ورزشی و اجاره سالن از دیگر موانع گسترش ورزش در جامعه محسوب می شوند. بدون شک اگر بخشی از بودجه چند میلیاردی ورزش این مملکت که در بین تیم های تهرانی و چند تیم متمول شهرستانی شاباش می شود، به ورزش شهرستان ها اختصاص پیدا کند، کلید معمای بی تحرکی عده ی بسیاری پیدا می شود.
امید است مسئولین و دست اندرکاران به مقوله ورزش توجه ویژه ای داشته باشند چرا که ورزش کلید حل بسیاری از معضلات اجتماعی، فرهنگی و حتی اقتصادی است. با توسعه ورزش در جامعه می توان مانع بسیاری از ناهنجاری های اجتماعی شد که هزینه هنگفت دفع آنها به مراتب بیشتر از هزینه منطقی ورزش جوانان خواهد بود.