نظام برنامه‌ریزی شهری در آغاز، رویکردی دیکتاتوری و آمرانه داشته است و به‌صورت برنامه‌ریزی دولتی بر اعتقاد به حق حاکمیت انحصاری دولت و مشروعیت دولت استوار بوده است، همه طبقات جامعه و سازمان‌های دولتی و غیر دولتی موظف به تبعیت از اهداف و تصمیم‌های نظام حاکم در حوزه برنامه‌ریزی شهری و دیگر حوزه‌ها بودند و بر این اساس مردم و نهادهای مردمی در این نظام نقش و جایگاهی نداشتند؛