محمد مرادپور خبرنگار روزنامه گویه
اعتیاد به مواد مخدر از چالش برانگیزترین آسیب‌های اجتماعی است که تأثیر نامناسبی را در ابعاد مختلف اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی، امنیت و جلوگیری از توسعه پایدار در جوامع می‌گذارد. به همین دلیل مبارزه فراگیر و اطلاع‌رسانی به موقع باید از اولویت‌های مسئولان برای رویارویی با این معضل باشد.
مسأله اعتیاد یکی از مشکلات بزرگ در جوامع امروزی است که به عنوان آسیب و معضل اجتماعی، روان شناختی، پزشکی، اقتصادی و فرهنگی با پیچیدگی های خاص خود حاکمیت ملی، امنیت و استقلال کشورها را متأثر می سازد. امروزه درخصوص پیشگیری از گرایش به مواد مخدر در نوجوانان بیشتر کشورها پیشگیری کیفری را کنار گذاشته اند و به بحث پیشگیری اجتماعی گام نهاده اند که مستلزم همکاری و مشارکت نهادهای جامعه مدنی از قبیل سازمان های مردم نهاد و برنامه های اجتماع محور است. در قوانین جاری کشور ما نیز، اشاره های مستقیم و غیرمستقیم فراوانی به ضرورت اقدام پیشگیرانه در حوزه های مختلف از جمله اعتیاد شده است. تصویب و ابلاغ سیاست های کلی نظام در امر مبارزه با مواد مخدر در مهر ١٣٨٥ خورشیدی از طرف مقام معظم رهبری گام مثبت دیگری بود که درجهت تدوین اسناد قانونی درخصوص پیشگیری از اعتیاد برداشته شد.
پیشگیری از اعتیاد در حقیقت به معنای پیشگیری اولیه از فرایند منجر به اعتیاد، شامل گرایش به مصرف، مصرف آزمایشی، مصرف گاه گاهی، سوءمصرف و وابستگی است. بر همین اساس با توجه به اهمیت موضوع، باید گفت که در ایران تاکنون راهکارهای مبارزه با این پدیده خانمان سوز بیشتر سخت افزاری و مبارزه های نظامی و انتظامی را دربرمی گرفته در حالی که کشوری مانند ایران آن هم با توجه به فرهنگ غنی و ظرفیت‌های خاص خود نیازمند مبارزه نرم افزاری با این پدیده است که اجتماعی کردن یکی از شیوه های این مبارزه و راهکاری جهانی به شمار می رود و از خانواده و جامعه آغاز می‌شود. اجتماعی کردن و مسئولیت پذیری به معنای درونی کردن یک موضوع محسوب می شود که باید از خانواده شروع و در سیستم آموزشی بخشی از سرفصل ها شود.