وحید حاج سعیدی در یاد داشتی که برای «گویه» فرستاد با اشاره به تاثیر آموزه های دینی وضعف مدیریت نهادها ودستگاه های فرهنگی می نویسد : در حقیقت ثمره وجود چندین هزار مسجد و تکیه و حسنیه و حوزه علمیه در کشور و چندین هزار مداح و روحانی و نوحه خوان و … و ظرفیت عظیم رسانه با شبکه های متعدد قرآنی و مذهبی باید دریایی زلال و شفاف باشد که متاسفانه به واسطه ضعف در مدیریت دینی و به تبع آن مدیریت سیاسی و فرهنگی، این دریا به رودی کم عمق و کم عرض تبدیل شده است! متن یاد داشت به شرح زیراست:
خالکوبی های روی بازو و اسکارهای (رد زخم) روی صورتش، هر کدام برای خودشان حکایتی دور و دراز دارند. تی شرت بنفش منقش به اشکال و حروف انگلیسی و شلوار جین اور سایز و پاره اش و هم داد می زنند که عاشق غرب و پوشش هیپ هاپ است. زنجیر طلای دور گردنش و دستبندش هم تردیدی در پایبند نبودنش به شریعت اسلامی باقی نمی گذارند. اما حالا در مجلس امام حسین نشسته و به پهنای صورت اشک می ریزد!
این حکایت بسیاری از جوانان است که علی رغم داشتن ظاهر نا متعارف، تفکرات زاویه دار با آموزه های مذهبی و پوشیدن البسه خارج از عرف، با اصول دین منافاتی ندارند و حتی بسیاری از آنها زمین خورده مکتب حسین و جوانمردی یارانش هستند. کاهش آمار جرم و جنایات در ماه های محرم و صفر و ماه رمضان، نشان از عمق نفوذ باور های مذهبی در جامعه دارد که اگر متولیان امور دینی و مذهبی کمی نگاه یا به قول معروف فرمان هدایت دینی را بچرخانند و زاویه دید خود را نسبت به نسل جوان تغییر دهند، بسیاری از کژتابی های روزمره و ولنگاری اجتماعی شایع در جامعه مرتفع می گردند.
در حال حاضر یکی از معضلات اساسی کشور به ویژه در حوزه جوانان، ولنگاری فرهنگی به ویژه در سبک زندگی است. در حقیقت عوامل شکل‌دهنده و هدایت فرهنگ، نقش عوامل و کارگزاران فرهنگی، روابط فرهنگی بین نسلی و عوامل تأثیرگذار بر تغییر مناسبات و اثرات آن در فرهنگ و سبک زندگی، پوشش و عقاید و … ، از مهم‌ترین مسائلی است که برای حفظ و ممانعت از فروپاشی فرهنگی یک جامعه باید به آنها دقت شود. امری که مقام معظم رهبری از آن با عبارت «ولنگاری فرهنگی» تعبیر نموده‌اند و حکایت از نبود برنامه برای مدیریت عوامل تأثیرگذار بر فرهنگ و تولیدات آن دارد: «…فرهنگ در بلندمدت، از اقتصاد خیلی مهم‌تر است… در مسئله‌ی فرهنگ، بنده احساس یک ولنگاری می‌کنم. در دستگاه‌های فرهنگی (اعم از دستگاه‌های دولتی و غیردولتی) یک نوع ولنگاری و بی‌اهتمامی در امر فرهنگ وجود دارد؛ چه در تولید کالای فرهنگی مفید که کوتاهی می‌کنیم، چه در جلوگیری از تولید کالای فرهنگی مضر که کوتاهی می‌کنیم.»( بیانات در دیدار رئیس و نمایندگان مجلس شورای اسلامی، 16 خرداد 1395.)
اما با وجود فراهم بودن زیرساخت های متعدد سخت افزاری و نرم افزاری فرهنگی و مذهبی در کشور، استفاده بهینه از این ظرفیت عظیم فیزیکی و فکری در کنترل ولنگاری فرهنگی در جامعه صورت نگرفته است و نسل جوان با وجود داشتن علقه به شعائر مذهبی و آمیختگی معنوی با دین و مقدسات از دوران طفولیت، در پذیرش کامل اعتقادات و پیروی از آئین محمدی دچار نوسان و تردید شده است و همین امر تبعات اجتماعی و فرهنگی متواتری را باعث شده است.
در حقیقت ثمره وجود چندین هزار مسجد و تکیه و حسنیه و حوزه علمیه در کشور و چندین هزار مداح و روحانی و نوحه خوان و … و ظرفیت عظیم رسانه با شبکه های متعدد قرآنی و مذهبی باید دریایی زلال و شفاف باشد که متاسفانه به واسطه ضعف در مدیریت دینی و به تبع آن مدیریت سیاسی و فرهنگی، این دریا به رودی کم عمق و کم عرض تبدیل شده است!
حال که در شالوده و بنیان فکری نسل جوان ما اتصال به این چشمه معنوی لحاظ شده است و از سویی بنیان جامعه بر اساس محور دین و شعائر دینی بنا نهاده شده است، استفاده از این بستر معنوی گسترده باید به صورت عمده و فراگیر در همه امور نهادینه شود و شاهد توسعه و تحول در فرهنگ، اقتصاد، آموزش ، هنر و … با رویکرد معنوی باشیم.
گره زدن اعمال و رفتار های شایسته به معنویت روزهای خاص و گام برداشتن در این مسیر از مبداء و آبشخور معنوی فرهنگ دینی ، بی تردید عامل توسعه آرمانی فرهنگ، انسانیت، عقلانیت، حجاب و پوشش، رفتار و سایر مقولاتی در جامعه می شود که شاید برای نزدیک شدن به این آرمان ها باید میلیاردها تومان هزینه کرد و ساعت ها برنامه ساخت و وقت صرف کرد! از این ظرفیت غافل نشویم .شاید فردا دیر باشد.